Sinds koken en eten mijn prioriteiten des levens zijn (halleluja!), beleef ik fases waarin ik een bepaald ingrediënt centraal stel. Het begon met gelatine, in 1983, god wat heb ik daarmee geëxperimenteerd. Hoe krijg je een mousse het luchtigst, zodat ie blijft ‘staan’? Hoe bind ik een saus die net niet wegloopt en hoeveel voeg ik aan een vloeistof toe zodat ie in de kidde precies 3 minuten ‘stand’ houdt na het opspuiten? Het ging van gelatine naar kerrie, aardappel, saffraan, rijst, kardamom, gist, bakpoeder, zout, honing, tarwekiemen, kiwi’s, papaja, etc, etc..
Een paar maanden verwerk ik zo’n ingrediënt in gerechten en menu’s. Net zolang tot ik het in m’n systeem heb. Zodat het kwartje valt, tot ik het uit duizenden herken, begrijp hoe het zich gedraagt, wat de mogelijkheden zijn en waar het te koop is. Het zijn fases, ingrediëntenfases…
In mijn hang naar biologisch en dichtbij (da’s hip nmlk) ben ik enkele weken geleden begonnen met het ontdekken van het ‘onkruid’ zevenblad. En wat een interessant gewas is dat! Waarom? Omdat het zo’n uitgesproken karakter heeft. Je haat het (tuinders worden er gek van omdat het moeilijk uit te roeien is) of je houdt ervan! Het is een smaakvol ingrediënt en kent vele toepassingen. Ik heb het inmiddels verwerkt in een pesto, pasta, salade, saus en groentetaart. Zevenblad bevat vitamine C, caroteen en kalium, calcium, magnesium en kiezelzuur. De bladeren kunnen bereid worden als spinazie. Gedroogd smaakt het naar peterselie. In de geneeskunde gebruikte men zevenblad bij de behandeling van jicht en reuma. De naam (podagra) verwijst daar ook naar.
Het pestorecept van Diana van Ewijk is een goed voorbeeld: http://www.dianavanewijk.nl/zevenblad-pesto
Al met al een kruid/gewas dat veel toepassingen kent en gewoon in onze vrije natuur te plukken is, gratis dus!! Biologischerder kan bijna niet. Het is dat het vaak in combinatie met brandnetels groeit, anders had ik mijn sandalen er bij aangetrokken tijdens het oogsten…
